5 mei, naar Trieste, 51 km

Vandaag Hemelvaarts- en Bevrijdingsdag. Hier gewoon een dag in de week, sinds zo'n 25 jaar geleden is er veel veranderd. Onderweg in een  eenvoudige herberg (koffie met apfelstrudel) voor Senozec verneem ik weinig vrolijks, crisisgevoel en zo. De brouwerij is weg - opgekocht door een Italiaanse brouwer en geliquideerd - en een textielfabriekje is ook al gestopt. Wat blijft is een prachtig land waar het goed sportief fietsen is en vriendelijke mensen.
Trieste ligt aan zee, dus laag. We komen van zo'n 700 meter en verheugen ons op de afdaling. Inderdaad zoeven we de eerste 200 meter voorspoedig naar beneden maar dan maak ik een fout: Garmin mag beslissen hoe we naar ons hotelletje rijden. Laat dat gps-systeempje ons nou over de hoogste pukkel leiden en dat over een soort van grindpad. Wel avontuurlijk, ja zelfs met een wild zwijn dat schielijk wegschiet. Enfin, het plotseling opduiken van de Adratische zee is voor ons onvergetelijk. Net als de afdaling daarna die echter kort gezegd botweg af te raden is, zo stijl en kronkelig. Heel voorzichtig en deels lopend lukt het toch.
Even na drieën zijn we in ons hotelletje. Ofschoon gelegen in een wooncomplex lijkt het ons wel wat.
De stad en waterkant is echt Mediterraan, gezellig, zonnig, luxe etc etc. Omdat er ook nog best wat te zien, en we ook geen haast hebben, gaan we hier morgen ook nog blijven.