9 mei, naar Poreč, 27 km

Onze host vertelt bij het ontbijt trots hoe ie alles voor elkaar heeft. Hij maakt wijn, distilleert, verbouwt vanalles. Zijn vrouw maakt er vervolgens wat lekkers van zoals amarene-likeur. Ook mag zijn fornuiskachel gezien worden. Met 10 m3 hout komen zij het hele jaar door. Er wordt op gekookt, heet water gemaakt en de centrale verwarming draait erop. Tamelijk onafhankelijk dus en dat stemt tevreden.
Bedekte hemel, lekker fietsweer. Vandaag naar de kust, van lieverlee zo'n 250 meter afdalen maar tussendoor nog wat klimmen. We volgen de adviezen van Benjaminse op ofwel geen Parenzana-route meer maar langs rustige wegen en slaperige dorpjes. De plaatjes geven het een beetje weer.
Net als bij ons wordt het frisser naarmate we dichter bij de zee komen, heerlijk is dat toch.
Het gaat allemaal zo voorspoedig dat we al rond eenen het hotel betrekken dat we vanochtend hebben geboekt.
Beetje luxe maar á la het wordt ook een beetje afscheid van Istrië en bijna van de Adria. We informeren naar de mogelijkheden van overvaren naar Venetië en wat blijkt? Pas woensdag kan dat, dus 2 nachtjes hier blijven! Zo wordt het ineens geen trektocht meer maar een verblijfsvakantie. Even schakelen dus.
Op het gevaar af dat we ons morgen vervelen, bezoeken we de Eufrazijeva-basiliek. Vroeg-Christelijk, gesticht rond de 3e eeuw en nu vooral opvallend door de mozaïeken. Mooi en boeiend, ook het verhaal erbij. De eerste bisschop werd op on-Christelijke wijze omgebracht (ja het kan ook Christelijk, helaas), maar het mocht niet baten en zo is het er toch van gekomen.
Hier is het tourisme nog niet op volle sterkte losgebarsten, dat leidt er toe dat je nogal eens wordt aangesproken om toch vooral dit of dat te kopen of hier te gaan eten.
Via TripAdvisor belanden we in een betaalbare toptent die inderdaad prima is. Toch handig, zo'n hulpmiddel.
Trussies voor nu en morgen echt niet vroeg op, ook wel eens leuk!

8 mei, naar Motovun, 35 km.

Uitbundig ontbijt op het terras met staalblauwe hemel. Het was goed toeven bij Ellen (ja, van NL bodem) en haar ruim-bespraakte Kroatische echtgenoot.
De Parenzana-route voert langs een mooi traject met her en der op de toppen schilderachtige dorpjes en daaromheen veel wijngebieden.
In zuid-oostelijke richting ontwikkelt zich een omvangrijk onweersgebied. Laten we daar nou heen moeten! Toch genieten we eerst uitbundig een lunch in Grozjnan met prachtige vergezichten. We schieten zo natuurlijk niet op maar het mag ook leuk blijven, toch? Meteen bij het vervolg blijk ik een verkeerd dalend pad gekozen te hebben. Klassiek dilemma, doorgaan rijdt lekker maar leidt ons steeds verder af van de beoogde route, helemaal teruggaan omhoog voelt niet goed. Typische polderoplossing is dan een ongedocumenteerd tracé dat wel op mijn gps staat en ons weer verbindt met de inmiddels 100 m hoger gelegen Parenzana-route. Met het naderende regengebied zacht gezegd een mooie uitdaging.
Met wat wederzijdse aansporingen komt het weer goed en stuiteren we over de route. Inderdaad geschikt voor mountainbikes, we waren gewaarschuwd!
Af en toe een beetje regen, een stikdonker tunneltje of 4, een bruggetje of 5, nog meer regen. Kortom een bijzonder stuk. Het enige dat meevalt is eigenlijk dat het niet sterk stijgt of daalt, max 2%, zoals het een goed spoorwegtracé betaamt.
Op zeker moment blijkt er klei in de "weg" te zitten. Zoal gebruikelijk rijdt Thea het voorzichtigst maar mijn fiets zit in no time stevig onder de derrie, maar alles werkt nog.
We naderen Motovun dat erg hoog op een pukkel ligt, reden voor me om de route te verlaten en rechtstreeks omhoog te willen fietsen. Ook al is het inmiddels droog geworden, voor Thea is dit teveel van het goede er wordt er rustig gelopen. Boven treffen we een kamer een eetgelegenheid er tegenover. Zielsgelukkig dus!
De gastheer is vol begrip en leent ons zijn tuinslang om fietsen en bagage af te spuiten.
Nog een zelfgestookt welkomst-likeurtje (heerlijk, deze keer) en dan douchen en happen.
Omdat we morgen het binnenland gaan verlaten wordt het tijd om aandacht te besteden aan het lokale fenomeen: truffels. Onderweg zagen we vaak mensen zoeken maar wat dan wel. Het enige resultaat was tot nu toe wat wilde sprieterige asperges die vervolgens aan de straat verkocht worden. De truffels genieten we bij het avondmaal.
We maken elkaar wijs dat we dat verdiend hebben.
Morgen laten we de Parenzana-route rechts liggen, Paul Benjaminse waarschuwt niet voor niets met "niet te doen". Morgen wordt de kustplaats Poreč dus ons reisdoel....

7 mei, naar Kaldanija (bij Buje) in Kroatië, 57 km.

Hadden we toch zomaar een goed idee! Niet moeizaam Trieste verlaten en langs havengebieden maar een half uurtje varen naar Muggia; dát stond nog niet het boekje.
Ons bootje valt in het niet bij het cruiseschip maar met wat hulp wordt het snel gevonden.
Vandaag beginnen we aan de Parenzana-route, een verlaten smalspoortracé van zo'n 150 km van onder Trieste naar Poreč dat in Slovenië geasphalteerd is maar daarna slechts geschikt is voor mountainbikes. Dat laatste hebben we meteen ervaren.
Lees de detailtekst op een van de  foto's daarnaast is het vooral mooi en met bijzondere uitzichten en tunnels die soms uitbundig verlicht zijn.
De grens met Kroatië is klassiek, mét paspoortcontrole maar ook met rozen.
Het is aan de zeezijde lekker koel maar meer in het land warmer dreigt al snel onweer.
Het rijden over de steenslag valt vies tegen zodat we het wel gezien hebben bij de eerste de beste redelijke gelegenheid. Wat heet redelijk? Pansion Restaurant Lovac, meer dan vriendelijk en kwalitatief zeer goed. We mogen ons een zeebaars uitzoeken die een uurtje later hoog gewaardeerd zijn weg vindt. 

6 mei, Trieste, 0 fietskm's

Een stadsdag; in ons geval wordt dat lopen!
Licht bepakt en goed gespijsd klimmen we naar "het" kasteel. Wat blijkt? Pas v.a. 1382 tijdens de Habsburgse overheersing werd dit gebouwd. Veel eerder, door
Romeinen, werd Trieste gesticht met, uiteraard, een kasteel dat is verdwenen. Zo niet de restanten van de Romeinse tijd. Mooie poort, theater en her en der brokstukken, vooral in het museum Civici musei di storia ed arte dat overigens amper bezocht werd.
Maar hoe zit dat nu met het kasteel? Ach, als je het niet als residentie gebruikt, wordt het niet veel meer dan een versterkte plek om jezelf waar te kunnen maken in geval van...
De kerken hier zijn mooi maar de Cattedrale di San Giusto imponeert me het meest. Er hangt een oosterse sfeer met tamelijk dunne pilaren en daarop kleurrijke versieringen.
Steeds proef je dominatie van het nabij Venetië en moet Trieste het doen met de titel Het Wenen aan de Adria.
Al met al een mooie dag waarin we allerhande mogelijkheden laten liggen zoals varen of met de kabeltram op en neer of Miramar bezoeken, maar zo is het goed.
Goed gevuld met een lekkere afscheidspizza+ slapen we als marmotten en denken na over morgen als het fietswerk weer verder gaat.

5 mei, naar Trieste, 51 km

Vandaag Hemelvaarts- en Bevrijdingsdag. Hier gewoon een dag in de week, sinds zo'n 25 jaar geleden is er veel veranderd. Onderweg in een  eenvoudige herberg (koffie met apfelstrudel) voor Senozec verneem ik weinig vrolijks, crisisgevoel en zo. De brouwerij is weg - opgekocht door een Italiaanse brouwer en geliquideerd - en een textielfabriekje is ook al gestopt. Wat blijft is een prachtig land waar het goed sportief fietsen is en vriendelijke mensen.
Trieste ligt aan zee, dus laag. We komen van zo'n 700 meter en verheugen ons op de afdaling. Inderdaad zoeven we de eerste 200 meter voorspoedig naar beneden maar dan maak ik een fout: Garmin mag beslissen hoe we naar ons hotelletje rijden. Laat dat gps-systeempje ons nou over de hoogste pukkel leiden en dat over een soort van grindpad. Wel avontuurlijk, ja zelfs met een wild zwijn dat schielijk wegschiet. Enfin, het plotseling opduiken van de Adratische zee is voor ons onvergetelijk. Net als de afdaling daarna die echter kort gezegd botweg af te raden is, zo stijl en kronkelig. Heel voorzichtig en deels lopend lukt het toch.
Even na drieën zijn we in ons hotelletje. Ofschoon gelegen in een wooncomplex lijkt het ons wel wat.
De stad en waterkant is echt Mediterraan, gezellig, zonnig, luxe etc etc. Omdat er ook nog best wat te zien, en we ook geen haast hebben, gaan we hier morgen ook nog blijven.

4 mei, naar Postojna, 53 km

Zalig gepit en ontbeten in dit guesthouse.
Vandaag vervolgen we eigenlijk de Amber-route van verleden jaar naar Trieste. Dus met een minimale beschrijving maar wel een routetrack. Beetje spannend, immers gaan we nu al echt klimmen en dalen? De wegen zijn druk maar regelmatig is er een fietspad gemaakt, rechts en soms links.
Bij de lunch, hier leeft en eet men goeddeels buiten, reserveren we toch maar een plekje verderop, dat voelt goed maar is tamelijk overbodig omdat zich her en der genoeg logies  aanbiedt. Af en toe valt er een woord Italiaans en de zon schijnt prima.
Kortom, dit bevalt best al wordt er goed geklommen.
Hotel Kras past prima bij deze knarren, al is het wat steriel.
Je hoort hier nog regelmatiger wat Italiaans spreken, dat is ook niet verwonderlijk met Trieste op fietsafstand.
Morgen Hemelvaartsdag, ook hier een feestelijke dag; het kerkje is er klaar voor. Wij gaan nu eerst als rozen slapen.

3 mei, naar Ljubljana, 43 km

Dit is een herschreven bericht, het vorige verdampte ergens :-(
Overvloedig ontbeten, 2 spiegeleieren! Prachtig buiten met sneeuwresten langs de huizen. Men heeft het goed hier in dit ski-gebied, je merkt het aan alles dat netjes is afgewerkt.
Eerst naar het oude stadje Skofja Loka. De moeite van het omrijden waard. Wel erg veel verkeer meestal. Ook van belang is ons bezoek aan een fietsenmaker, sinds de vlucht remt mijn achterrem asymmetrisch en dat mag zo niet blijven. Een heel gepruts en mijn eigen nieuwe remblokjes geplaatst.
Verderop nogal wat moeite om het verkeer te ontlopen maar we staan tegen 15:00 bij ons Guesthouse.
Tijd genoeg om hét kasteel nog te bezoeken, ook fraai met zoveel geschiedenis dat we er moe van worden.
De maaltijd met forel (wat anders als bergen zo nabij zijn?) maakt het helemaal af. Morgen rijden we verder, dus niet langer hier.

2 mei, Voglje, 6 km. Vlieg er eens uit.

En zo moet het. Snap jij het verschil? Ik wel : 70 €

Dit mag dus niet!

Naar vliegveld Brussel Zuid (lees Charleroi) rijden we voorspoedig. Jan Mostermans bood aan om ons blikkie terug te rijden, erg vriendelijk maar we kunnen nu niets terugdoen want vanwege terreurdreiging mogen alleen tickethouders de vertrekhal in dus zelfs koffie zit er voor hem niet in. Met de hand op zijn hart belooft ie zich te gaan laven per eerste gelegenheid op zijn terugweg.
Triest, hoe diep de schrik vanwege terrorisme er hier in zit.
Geroutineerd pakken we de fietsen in en wachten geduldig 2 uur voor het inchecken kan beginnen. Maar alle schijn bedriegt; bij het inleveren van de fietsen zijn ze ineens "onacceptabel verpakt". Er moet en zal een plastic kingsize zak omheen á €35,- Ik zie het verschil niet met onze verpakking maar we vliegen! Zij het wat lichter. Ook hier weer ontmoedigingsbeleid ter voorkoming van lastige bagage? Ook deze keer niet vanwege de vliegmaatschappij (Wizzair) maar vanwege de luchthaven (Charleroi). Bah, ja echt wel!
> Op 6 km van de luchthaven Lubjbliana (schrijf ik vast niet goed) hebben we een B&B besproken, handig hoor! Nog even melden dat het eenvoudige avondmaal hier, met biertje (0,5 L) en borrel, toe ons behoorlijk lui maakt. Komt goed uit want in de reviews wordt geklaagd over het vroege uur waarop de kerkklok begint te beieren. We gaan het allemaal meemaken.

Pre-afscheid

Een goed gebruik moet je niet nalaten; ,zeker niet met zo'n tekst.
Lekker, Tom!

Met Helen de lintjesregen nog een keer doorgenomen, en meer...

We gaan de goede kant op, maandag.

Hier nog tussen de 3 en 8° en nattig.

Prettige chaos

Ken jij dat ook?
Nog geen details van mogelijke  routes, een oude paklijst met doorhalingen, een idee dat we teveel willen, een telefoon die spontaan op zwart gaat, een repaircenter waar soft wordt gereset waarna de zon doorbreekt en toch niet alles tot een puinhoop lijkt te leiden. Eigenlijk is dit mogelijk al het begin van een relatief avontuurlijke trip...