18 mei, naar Villach, 53 km.

Onze gastvrouw brengt het ontbijt op de kamer. Een heel gesleep 3 trappen hoog zou je denken. Nou valt dat mee want alles past op een bescheiden dienblad dus een echt fietsersontbijt zit er niet in vandaag.
Na wat klimwerk van zo'n 270 m begint het pret-deel. We vliegen naar beneden en vergeten tijdig af te slaan voor een uitgebreide kop koffie. Die genieten we verderop in de zon, ja het werd best fris als je zo afdaalt, nog net aan de Italiaanse kant van de grens. Een onuitstaanbare tent, maar ja, dat krijg je als klanten je als gebraden haantjes in de mond vliegen. Overigens geen douanier te bespeuren hier, laat staan hekken tegen vluchtelingen.
Onderweg veranderden de beddingen vol keien in breed stromende wateren met een soort Alpenweiden er omheen. Een wintersportgebied ook, merken we aan de vele mogelijkheden voor logies en een liftcomplex.
We belanden nog in een Baustelle met modder. De opzichter schudt zijn hoofd, er stond toch een bord! Ik heb hem maar niet verteld dat borden en limiterende aanwijzingen i.h.a. door mij bij voorkeur worden genegeerd; alleen een afgesloten hekwerk wordt lastig. Hij opent het hek voor ons, vriendelijk als ie is.
Villach is door de geallieerden in WO2 nogal platgebombardeerd en niet echt mooi weer opgebouwd, maar goed leefbaar zo lijkt het ons al nodigt niet iedere etalage uit tot aankoop van nieuwe kleding.
Het fietstraject van morgen bevat een tunnel, de Tauerntunnel, die alleen per trein kan worden gebruikt. Als het toch moet (lees "mag"), ga ik graag een stationnetje eerder instappen, dat scheelt weer een nare klim van zo'n 800 m. Bovendien schijnt er regen in de lucht te zitten...